“Uyuduğum saatler boyunca rüyalarımı görme sürem hiçbir zaman tatmin etmedi, yetmedi. İşte o zaman evdeki o eski kamera elimde yer etti. İlk tanıştığımızda geceydi, en kısa en buhranlı rüyamı gördüğümdeydi. O kısacık sahneleri içimden ayıklayıp elime verdi. Siyah beyazdı ve kırmızıydı sadece. Dokusu olmalıydı bağların, bu gördüklerimin. Hissetmek istedim bu bağları, bu gördüklerimi. Diktim, izledim, dokundum, hissettim. Elimdeydi içimdekiler. Elimdeydi buhranlarım. Dizime vuran sancılarım, bacağımdaki yaralar. Yaşadığım psikolojik zor süreçlerimin içime çok ağır yansımasından ve bunları sadece parmaklarımın hareketleriyle gözlerimden çıkarabildiğimi fark ettiğim an her şey çok değişti. Artık konuşmak zorunda değildim, gösterip anlatabiliyordum. Artık kendime anlatmak zorunda değildim, fotoğraflarım bana konuşuyordu. Konuşuyor, beni içlerinde şekillendiriyorlardı. Beni şekillendiriyor, gerçek dünyadan kaçırıyorlardı. Buradayım çünkü beni korudular.”