Yukarıdaki satırlar, 1950lerde başlayıp, 1990’a dek süren köyden kente göç dalgasında, ait olma savaşı veren binlerce insana olan empatinin ifadesidir. Bir gecede inşa ettikleri konutlarında, düşük ücretle çalışan, temel ihtiyaçlarını dahi karşılayabilmekten, sosyal güvenlikten mahrum bırakılan, beraberinde ötekileştirilmekle de mücadele etmek zorunda kalan bir kesimin iç sesidir. İç sese kulak kabarttığımda toplumdan izole olumuş, aidiyetini kaybetmiş fakat dürtüsel olarak bir grupta kendini ifade etmek isteyen birini duyuyorum. Nasıl ki bir ağaç kökünden koparıldığında mekanı ile beraber varlığını da kaybeder, köklerinde koparılan bir insan da yaşamı boyunca aynı mekansızlık hissi ile boğuşur. Çünkü, mekan dediğimiz şey, görsel, işitsel ne kadar birirkim varsa, o kadar fiziki bir yer olmaktan çıkıp, anılarımızın merkezi haline gelir. Anılardan kopmak, yeni bir coğrafyada yeni anılar yaratmak kolay değil. Hele ki bu coğrafya sizi kucaklamak istemiyorsa… Tam da bu dönemlerde çıkan arabesk müzik, çoğu kesim tarafından vıcık vıcık romantizm ya da kendini kurban olarak görme patolojisi olarak görülse de, müziğin çıkış tarihi ve özellikle 80’lerdeki yükselişi bize sosyolojik olarak ötekileştirilen bir kesimin fotoğrafını çeker. Haluk Çobanoğlu’nun ‘’ Arabesk’’ adlı fotoğraf kitabında Müslüm Gürses’in ve hayranlarının bize gösterdiği fotoğraflar gibi… Bir sayfada meşhur beyaz takım elbisesi ile Müslüm Gürses’i görürüz. Son derece sakin görünen bir konser izlenimi veren bu fotoğraftan kadrajı sahneye doğru çevirdiğimizde başlarında müslüm baba bantları, vücutlarında jilet izleri ile karşımıza dinleyici kitlesi çıkar. Tam bu noktada, psikoloji bilimi kendine kasıtlı fiziksel zarar veren kişinin, duygusal şiddet, zorbalığa maruz kalmak, küçümsenmek sonucu, bu stresle başa çıkamayıp, acısını gösterme aracı olarak bu yöntemi seçtiğini söyler. Birçok bağlamda dışarıda bırakılmış bu kesim, benzer yaşam deneyiminden beslenmiş bir sanatçının ve beraberindeki kitlenin bir parçası olur, acının ifadesinde ortaklık kurulur.