Sümeyra Sancaktutan‘ın “Black and White World Through My Eyes” serisinden seçtiğim bu fotoğraf tam da bahsettiğim o “çizgi” üzerinde. Fotoğrafa baktığımızda; bir masa ve üç sandalye. Hadiseye kıyısından dâhil olmak ve olmamak arasında sıkışmış yarısı kadrajda olan iki sandalye daha ve bir sırt çantası. Fotoğrafın odağından uzaklaştıran ön katmandaki yarım sandalyeyi kenara çekip, arkadaki masaya oturma isteği uyandırıyor. Eğer sırt çantası, tamamıyla kadrajın dışında kalsaydı ve öndeki sandalye de yerini alarak biraz daha kendisini gösterseydi hikâye bambaşka olabilirdi. Ancak bu sefer Sümeyra’nın hafızasından süzülen gölgeler gerçekten bizi, fotoğrafçının yolculuğuna götürür müydü, bilemiyorum. 

Masa ve üç sandalye fotoğrafı, tam da o anı hiç bozmadan kaydedilmesi gerektiğini söylüyor. Fotoğrafın Sümeyra ile olan ilişkisinde kendisinin hafızasından düşen gölgelerini olduğu gibi seyrediyoruz, Sümeyra’nın fotoğraflarında. Gölgenin altında birbirine temas eden anlatılar ise bizlerin merakıyla -tıpkı önde duran sandalyeyi kenara itme hissiyatı gibi- daha da derinleşiyor. Masa başında toplanan üç insanı hayal etmek ise izleyicinin öznelinde. Yine de insan Zeynep Günsür Yüceil’in bir sergisinde okuduğu şu sözleri hatırlamadan edemiyor.
“Sanki konuşulamayan, tabulaştırılmış, saklı bir geçmişe ait tozları sessizce örtüp, üzerine bastığımız yumuşak ve sıcak zemini kabartıyor.” Ve masadan Jean Amery’in anlamlı bir sözü ile ayrılır. “Geçmiş yıkıntılar arasında kalmıştı ve insan artık kim olduğunu hatırlamıyordu.”