Ardından Pascal ve Kırmızı Balon sokaklarda yine arkalı önlü yürürlerken kırmızı balon, küçük bir kız çocuğunun elindeki mavi balonun  peşine takılır. Pascal kırmızı balonu  alıp döner ama bu defa da mavi balon, kırmızı balonun  peşinden gelir. Sonunda kız çocuğu koşarak gelir ve kendi balonunu alır, herkes kendi balonuyla yürür, ayrılırlar… Peki, bu aşk mıdır yoksa öncelikle bizim gibi olanların mı yanında olmak isteriz? Acaba özgürlük isteği mi bulaşıcıdır? Sonunda dostluk mu kazanır ya da hangi tercihler ağır basar? Nereye ait olduğumuzu veya kiminle yürüyeceğimizi belirleyen nedir?

Tesadüfen gelişen bu dostluğun; alışık olduğumuz kalıplarla (insan, hayvan vs.) değil de bir nesneyle iletişim kurması aslında diğerlerinden ayıran ve kısa filmi özgünleştiren şey aslında. Film boyunca otorite olarak simgelenen okul müdürünün kırmızı balonla okula girmesine izin vermemesi, eve döndüğünde  annesi tarafından da veto edilmesi ve arkadaşlarının ilk önce merak ve sonra kıskançlık duygusuyla balonu ele geçirmeye çalışması ve amaçlarına ulaşması.

Anlattığım bu gibi faktörler aralarındaki bu dostluğu alışılmış imgeler yerine, çocuğun gözünden gerçeklik algısıyla sunulmuş olması filmi  diğerlerinden ayırıyor. Son sahne kentin her yerinden renk renk balonlar iplerinden kurtulup özgürce uçmaya başlıyorlar. Özgürce uçan balonlar başkalarının hayallerini, umutlarını, Pascal’ın yalnız olmadığını, hayallerinin peşinden gitmesini aksi hâlde filmin başlangıcındaki o atmosfere geri döneceğini hatırlatır gibi. Bu görüntü  filmin ikonik fotoğraflarından biri de aynı zamanda.