Bir çocuğun gülüşünün sebebi siz olduğunuzda kalbinizde yeni bir pencere açılırmış, bunu Samandağ Ataköy mahallesindeki çocukların gözlerindeki gülümsemeye şahit olduğumda fark ettim. Bir şarkıda şöyle diyordu; bu dünyadaki en mutlu kişi mutluluk verendir. Şimdi hiç durmadan yol gitmek istiyorum. Daha fazla çocuğun kalbine dokunabilmek için kilometrelerce yol gitmek…

İçindeki çocuğu bastıran kadınlara alan açtığınızda çocuklardan daha çok çocuk olabildiğini yüzlerindeki o masum gülüşleri gördüğümde anladım. Hayat normal devam ediyormuş gibi hissetsin diye tırnaklarına pembe ojeler süren kadına, ojelerin ne güzelmiş dediğimde utangaç bir ifadeyle çocuklar gibi güldüğünü gördüğümde anladım. Kadınlar hem güçlü hem kırılgan bir o kadar da masum ve çocuk kalpli… Nitekim o gün kadınlarla içimizdeki çocuğu gönlümüzde eğlendirdik ve yirmi yıl öncesindeki çocuk Cansu’yu hatırlayarak kadınlarla birlikte yakar top oynadık…