Huriye Teyze Denizli’nin bir köyünde dünyaya gelmiş. Evlendikten sonra merkeze taşınmışlar. Ama hiç bırakmamış toprağı. Yıllardır şehrin içinde bir tutam toprakla uğraşmaya, üretmeye devam ediyor. Üstelik kadın başına(!) yapmış her şeyi. Yıllardır gece gündüz demeden çalışmış. Nice tehlikeli meyve sebze hallerine girmiş, kadın başına! 60 yaşında değme şoförlere taş çıkartıyor. ”Toprakta ürettiklerimi sebze hallerine ulaştırabilmek için mecbur kaldım araba kullanmaya” diyor. Bir gün beni de al yanına birlikte dolaşalım diyorum, pazar pazar. Gülüyor yine. Senin gibi gençler iyi ki var, diyor. Sonra veriyor elime tırmığı hadi sür bakalım diyor toprağı. Tırmığı büyük bir istekle elime alıp ben de başlıyorum toprağı sürmeye. Huriye Teyze şaşkınlığını gizleyemeyerek elimin ne kadar yatkın olduğunu söylüyor. Çok şükür diyorum ailem bozkır hayatıyla bağını koparmadı. Bizi de tanıştırdı bu güzel duygularla. Aferin diyor sonra ekliyor, ”Hep böyle kal, bizlerden sonra toprak sizlere emanet!”. Yorgunluk çayının yanında içmesi için evden getirdiğim kurabiyeleri uzatıyorum ve ayrılıyorum oradan. Evimin balkonundan onu izlemeye devam ediyorum.